1.2 Ciri-ciri Negara Bangsa Kesultanan Melayu Melaka

Kesultanan Melayu Melaka mencapai kegemilangan pada abad ke-15.

Gelaran “sultan” digunakan oleh pemerintah Melaka selepas kedatangan Islam.

Sistem Pembesar Empat Lipatan terdiri daripada Sultan, Bendahara, Penghulu Bendahari, Temenggung dan Laksamana.

Rakyat Melaka hanya terdiri daripada orang Melayu sahaja.

Kedaulatan bermaksud hak mutlak sultan untuk mengawal rakyat dan wilayah.

Wilayah pengaruh Melaka hanya meliputi kawasan sekitar pelabuhan Melaka sahaja.

Hukum Kanun Melaka dan Undang-Undang Laut Melaka merupakan undang-undang bertulis Kesultanan Melayu Melaka.

Cap mohor digunakan oleh rakyat biasa untuk menandakan persetujuan mereka dalam undang-undang.

Kedaulatan Kesultanan Melayu Melaka tidak diiktiraf oleh mana-mana kerajaan luar.

Lambang kebesaran seperti nobat, regalia dan warna menjadi simbol kedaulatan sultan.

Undang-undang Melaka hanya berasaskan adat sahaja tanpa pengaruh syariah.

Kedaulatan Kesultanan Melayu Melaka menjamin kebebasan daripada campur tangan kuasa asing.

Wilayah pengaruh Melaka diperluaskan melalui penaklukan, naungan dan perkahwinan.

Golongan diperintah dalam masyarakat Melaka hanya terdiri daripada golongan hamba sahaja.

Sultan Melaka tidak bertanggungjawab menjaga kesejahteraan rakyatnya.

Lambang kebesaran tidak mempunyai sebarang kaitan dengan identiti kerajaan Melaka.

Kedaulatan hanya merujuk kepada kekuasaan dalam negeri tanpa pengiktirafan luar.

Kesultanan Melayu Melaka berkembang menjadi pusat perdagangan penting di Alam Melayu kerana kestabilan pemerintahannya.

Sistem Pembesar Empat Lipatan menyebabkan pentadbiran Melaka menjadi lemah dan tidak teratur.

Undang-undang Kesultanan Melayu Melaka dilaksanakan untuk mengukuhkan kerajaan dan melindungi rakyat.